Skip to main content

Vetkoek met Marmite

Pa Frans op die swart stoel.
Pa kuier vir die naweek. Hy was lanklaas hier en is nou veel beter as ‘n klompie maande gelede. Hy klim viets uit die kar en loop met ‘n vinnige stappie die huis binne na die stamperige rit van Wakkerstroom af. Hy val met ‘n sug in die swart stoel, vou sy benerige vingers oor mekaar, kyk om hom rond en sê: “Ek kan nie glo ek is hier nie.”

Hy sit stil en kyk na ‘n “skop, skiet en doodslaan” fliek saam met George. So nou en dan staan hy op, loop kombuis toe en kom dan weer terug  en gaan sit. Die hoender staan en ontdooi op die kombuistafel. “Waar’s die aartappels wat ons moet skil vir die hoender?” vra hy. Of, “die vetkoek brand al.” Dit staan in 'n lou oond om te rys, maar sy lus hang al lankal uit daarvoor.

Hy is permanent honger. Dalk maar as gevolg van die medikasie maar die onderliggende obsessiwiteit met kos bly maar huiwer en ‘n mens sien dit wanneer hy byna koorsagtig eet. Ek probeer al sy gunstelinge ingepas kry in so ‘n naweek. Gisteraand was dit pannekoek, vanoggend “oats pap met heuning”, vanmiddag het ons wors gebraai en met mieliepap en ‘n tamatie-en- sampioensous geëet. Hy eet te heerlik met die bygeluide wat dit beaam. Nou en dan sal hy vir my kyk en sê: “Lekker.” Of “Kan ek nog kry?”

Vanaand eet ons vetkoek. Terwyl ek die deeg afknie en in ‘n oondpan deel om uit te rys, dink ek aan hoe hy al hierdie dinge gedoen het. Kosmaak was vir hom baie lekker. Sy suurlemoenhoender legendaries en die brode, met fyn kruiesprietjies gerangskik in die bo-kors, klein kunswerke. Hy is steeds ‘n fynproewer wat geure en kombinasies betref. Ek kan my voorstel hoe bleek die vaste spyskaart by die aftree-oord vir hom moet wees. Soms sê hy hy eet lekker daar, ander kere trek hy ‘n gesig.

Ek wou vandag krummelpap maak. Omdat hy so lief daarvoor is, maar dit is nie iets wat ek leer doen het nie. Ek vra hom om my te vertel hoe. Hy probeer. Hy sê dis mos maklik. Ek begin volgens instruksie maar as ek hom roep om my te sê of ek al kan begin roer, is hy onseker en benader die pot asof dit vir hom heeltemal vreemd is. Hy sê dis jare laas wat hy dit gemaak het.

Ons eet stywepap op die ou end. En hy “hmmm” soos wat hy sou vir krummelpap, ek is seker. Waar is die dae toe ek gevoel het ek doen niks goed genoeg in sy oë nie? Al wat ek nou daar lees is liefde en dankbaarheid. Liefde vir my, sy “oudste”. Dankbaarheid vir iets so eenvoudig soos vetkoek met botter en Marmite op ‘n kuiernaweek. En ek voel weer klein. Maar op ‘n ander manier.

Matilda



Comments

Popular posts from this blog

Vanuit Die Restory - Gesprekke Tussen Reisgenote (110)

Die Week Na 'n Dood Sebastien op sy gelukkigste - by water, besig om vis te vang Die Gesprek Elemente Uit Die Gesprek Musiek Sebastien het altyd gesê, "I like old music.' Hy het. Billy Joel se Piano Man  was vir baie lank die ringtone op sy foon. Dat ons só gelukkig kan wees, dankie Sebas. George & Matilda  

Vanuit Die Restory / From The Restory (135)

  Onlangse Oorsig / Recent Summary  Foto's Van Onlangse Gebeure / Pictures Of Recent Events 'n Huis opgeknap en geverf met 'n nuwe badkamer, die koms van lente en reën, retreats, die CMR se breimarathon, aanbied en afsluiting van die Verfrissingskursus in geestelike begeleiding, bywoon van ons kleindogter Ariana se gradeplegtigheid ("Nee Oupa, dis 'n gradige plegtigheid!") voordat sy volgende jaar grootskool toe gaan. A house renovated and painted with a new bathroom, the arrival of spring and rain, retreats, the CMR's knitting marathon, presenting and finishing the Refresher course in spiritual guidance, attending our granddaughter Ariana's graduation before she goes to big school next year. Klank / Sound Die klank van sagte reën na die storm is op baie vlakke nou gepas. The sound of gentle rain after the storm is now appropriate on many levels. Met ons liefde, soos altyd. With our love, as always. George & Matilda

Vanuit Die Restory - Gesprekke Tussen Reisgenote (120)

Skuld as Motivering Die Gesprek Elemente Uit Die Gesprek ~ ❖ ~ "I am convinced that guilt and shame are never from God. They are merely the defenses of the False Self as it is shocked at its own poverty — the defenses of a little man who wants to be a big man. God leads by compassion toward the soul, never by condemnation. If God would relate to us by severity and punitiveness, God would only be giving us permission to do the same (which is tragically, due to our mistaken images of God, exactly what has happened!)." Richard Rohr                 ~ ❖ ~ "It is about as hard to absolve yourself of your own guilt as it is to sit in your own lap. Wrongdoing sparks guilt sparks wrongdoing ad nauseam, and we all try to disguise the grim process from both ourselves and everybody else. In order to break the circuit we need friends before whom we can put aside the disguise, trusting that when they see us for what we fully are, they won't run away screaming with, if nothing wors